Dance as ICH in Roemenië – Cultural mediation of dance activities

De eerste dag werden enkele projecten uit het ASTRA museum voorgesteld. Door het vertellen van de verhalen rond objecten, uitgebreid veldwerk en het uitnodigen van gemeenschappen op hun country fair, geeft ASTRA immaterieel erfgoed zichtbaarheid.

De daaropvolgende dagen waren gevuld met presentaties over dans in Roemenië en voorstellingen van dansgemeenschappen zelf. We werden ondergedompeld in de praktijk van de lads’ dances die in Roemenië in de lijst van erkend immaterieel erfgoed staan opgenomen.

Hierdoor kregen we een beter inzicht in de socio-economische context van traditionele volksdans in Roemenië, wat sterk verschilt met die in Vlaanderen. Mede door de invloed van het communisme ontwikkelden lokale dorpen hun eigen traditionele folkdansen met bijhorende feesten, rituelen en kostuums. Het communisme gebruikte traditionele dansen graag als propaganda, waardoor deze in die tijd opgevoerd werden als podiumdansen. Het spontane karakter van de tradities is na de val van het communisme terug belangrijk geworden. Dankzij de presentaties van dr. Silvestru Petac (etnochoreoloog en museoloog bij het etnografische museum van Transylvania) begrepen we het belang van het borgen van wat hij de genuine traditionele dansen noemt, die in situ beter begrepen kunnen worden dan tijdens een staged performance.

Dit brengt ons terug naar de rol van musea en cultureelerfgoedwerkers. Ditmaal hadden we het gezelschap van Leen Devyver, medewerker voor erfgoedprojecten bij Danspunt. Leen bracht de partners een presentatie over de organisatie van Dansstorm. Evenementen als deze vormen een goed voorbeeld voor musea en erfgoedwerkers die verder willen inzetten op het organiseren van participatieve dance events. Organisaties als CEMPER kunnen hierbij ondersteuning en advies verlenen, zodat gemeenschappen de kans krijgen om op een bottom-up manier met hun eigen levende danspraktijken aan de slag te gaan. Zo werden we geïnspireerd door onder andere de presentatie van choreograaf János Kovács waarin hij de dansrevival beweging onder de Hongaarse minderheid in postcommunistisch Roemenië als ​‘living dance museum’ omschrijft, een concept waarmee hij de focus legt op community-building en eigenaarschap, terwijl hij de grenzen van wat een museum is opzoekt en verlegt.