Zingende torens

Wanneer men rondwandelt in onze steden wordt men wel eens vergezeld door een fenomeen dat de gemiddelde Belg als vanzelfsprekend zal beschouwen, maar nochtans een unieke geschiedenis heeft: de klinkende klokken van de beiaard. Tussen het lawaai van het verkeer en andere geluidsbronnen die deel uitmaken van het dagelijkse leven zijn de melodieën van de beiaard vaak gereduceerd tot achtergrondmuziek. Luc Rombouts, beiaardier van Leuven en Tienen, ziet dit echter niet als een probleem. Net als de partituur van een film heeft de beiaard de functie van sfeermaker in een stad; zelfs al wordt er niet bewust naar geluisterd, toch zou een wandeling langs de winkelstraten of een namiddag op een terrasje minder gezellig zijn.

In het boek Zingende Torens wil Luc Rombouts ons samen met fotograaf Andreas Dill de honderden treden van de klokkentorens laten beklimmen en de lezer laten kennismaken met het leven achter de schermen van een beiaardier. In de twee inleidende hoofdstukken worden de geschiedenis van de beiaard en de hedendaagse beiaardcultuur op een heldere en enthousiaste manier voorgesteld. Niet alleen de evolutie van de klokken, maar ook de verschillende speeltechnieken, keuze van liedjes en beiaardconcerten worden hier besproken.

Hierop volgt de voorstelling van vijftien beiaarden: drie per Vlaamse provincie. Aan de hand van foto’s van de trappen, klavieren en klokken worden de torens en hun instrumenten afgebeeld als figuren met hun eigen persoonlijkheden en verhalen.

Achteraan in het boek is een lijst te vinden van alle 68 beiaarden van Vlaanderen en hun belangrijkste kenmerken, alsook een overzicht van hun speelmomenten en een gids voor verdere lectuur.

Andreas Dill, Luc Rombouts, Zingende Torens, Vlaamse beiaarden in beeld, Davidsfonds Uitgeverij, Leuven, 2017, 206 p.