Bladmuziek

In jazz en andere genres van lichte muziek spreekt men vaak van de zogenaamde ​‘lead sheet’, waarbij een compositie louter door één melodielijn en de akkoordprogressies wordt weergegeven. ​‘Bladmuziek’ kan dus in verschillende gedaantes voorkomen.

Oudere bladmuziekvormen hebben hun best wat specialistische terminologie. Soms is de muzikale inhoud bepalend voor hoe we een bepaalde vorm benoemen (met eenzelfde soort werken of een repertoire dat vanuit functioneel oogpunt is samengebracht), soms bepaalt de uiterlijke vorm of de gebruikte muzieknotatie de term waarmee we de bron aanduiden, soms een combinatie van die elementen. Denk onder meer aan: liedboek, graduale, antifonarium, koorboek en stemboek, chansonnier …

Het ​‘koorboek’ maakt gebruik van een specifieke notatietechniek. In de zogenaamde koorboeknotatie staan de verschillende partijen van een meerstemmig werk op twee tegenover elkaar liggende bladzijden genoteerd. De hoogste stem (superius) en tenor staan meestal op de linkerbladzijde; de contratenor of altus en de bassus op het rechterblad. Een koorboek kan verschillende groottes hebben, van klein (ter grootte van een A4-blad) tot groot (zo’n 64 x 43 cm), zodat ensembles bestaande uit acht à vijftien zangers uit hetzelfde boek konden zingen. Koorboeken werden doorgaans gemaakt voor kerkelijk gebruik in het koor, kopellen en hoven. Soms werden ze versierd met miniaturen, initialen en cadellen.

Muzieknotatiesystemen

In West-Europa wordt muziek al sinds de 9^de eeuw genoteerd. De manier waarop dat gebeurde, maakte een grote evolutie door. Voordat er sprake was van de ​‘moderne’ muzieknotatie, zongen of speelden muzikanten vanuit:

• neumenschrift;
• hoefnagelnotatie;
• kwadraatnotatie;
• of mensurale notatie.

In de twintigste eeuw ontstonden nieuwe notatiesystemen, bijvoorbeeld grafische muzieknotaties (voor nieuwe muziek) of het cijferschrift, dat vooral voor educatieve doeleinden werd gebruikt. Wat al deze notatievormen met elkaar gemeen hebben, is dat ze een grafische (en woordelijke) weergave zijn van de klinkende muziek: wat genoteerd is, geeft aan wat moet klinken bij uitvoering.

Een speciale vorm van muzieknotatie is de tabulatuur. Daarin wordt in de eerste plaats weergegeven hoe de muziek (letterlijk) gespeeld moet worden. Dit systeem werd voornamelijk gebruikt voor klavierinstrumenten (zoals het orgel) of tokkelinstrumenten (bijvoorbeeld de luit). De tabulatuur geeft aan welke toets moet worden neergedrukt of welke snaar met welke vinger waar op de hals moet worden ingedrukt. Ook de moderne gitaartab is een vorm van dit soort notatie.

Voor blinden en slechtzienden ontwikkelde Louis Braille (1809 – 1852) de braillemuzieknotatie. De notatie is op dezelfde manier opgebouwd als zijn brailleschrift: elk teken is opgebouwd vanuit een raster van zes punten in twee kolommen waarbij sommige van die punten opgehoogd en dus voelbaar zijn. 

Er bestaat ook ​‘neergeschreven muziek’ zonder muzieknoten. Er zijn talrijke bronnen waarin wel de teksten van liederen en gezangen zijn opgetekend, maar niet de bijhorende melodieën. In het beste geval – zo ook in vele liedbundels en liedbladen vanaf de zestiende eeuw – wordt nog via een ​‘wijsaanduiding’ aangegeven op welke melodie een tekst gezongen moest worden. Dergelijke bundels en bladen zijn de getuigen van de mondelinge overlevering van muziek.

En uitzonderlijk tref je ook muziek aan in bronnen waar je dat niet verwacht, zoals in theaterteksten (bijvoorbeeld De Goede Doodt van Alexander, uit 1706) en op gravures (bijvoorbeeld de collectie beeldmotetten die erkend werd als topstuk).